Wszyscy znamy zwroty:
per aspera ad astra = przez trudy do gwiazd,
L’homme n’est qu’un roseau, le plus faible de la nature; mais c’est un roseau pensant = Człowiek jest tylko trzciną, najwątlejszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą; Pascal
Was mich nicht umbringt, macht mich stärker = Co nas nie zabije, to nas wzmocni; Nietzsche
Różnie sobie w życiu radzimy: gdy jedni dostają co najwyżej kataru, innych powala zapalenie płuc. Co dla jednego jest bułką z masłem, dla drugiego może być traumą.
Stąd pytanie: co takiego mają lub co takiego robią ci, którzy mimo strasznych doświadczeń, nie mają traumy? – gdyż maja wysoki poziom sprężystości psychicznej (Resilience)!
Amerykańska psycholog rozwojowa badała przez wiele lat wszystkie dzieci w liczbie 698 urodzone na wyspie w roku 1955. Oprócz potwierdzenia zjawiska, że dzieci narażone na biologiczne i społeczne czynniki ryzyka gorzej się rozwijają, odkryła, że jedna trzecia mimo wszystko wyrosła na troskliwych, kompetentnych i ufnych ludzi.
Zidentyfikowała również szereg ochronnych czynników, które pomogły zrównoważyć czynniki ryzyka w krytycznych okresach ich rozwoju. Wśród tych czynników była: silna więź z opiekunem innym niż rodzice (np. ciotka, niańka czy nauczyciel) oraz zaangażowanie w grupach społecznych, sport.
Jeśli spojrzeć na okładki książek poświęcone rezyliencji – a jest tego setki (po francusku, niemiecku i angielsku) – to dominuje: wańka-wstańka, parasol na deszczu, sztormowe fale bijące o skały lub roślina wyrastająca na spękanej ziemi lub na asfalcie. Na Wschodzie obrazem rezyliencji jest bambus.
Ale co to jest sprężystość psychiczna („Resilience”) – możemy powiedzieć że jest to nasza wewnętrzna siła -“tendencja do samo naprawiania”. Wiązki cech sprężystości opisywane są jako kompetencja społeczna (umiejętność współpracy i porozumiewania się, empatia, umiejętność rozwiazywania problemów) , autonomia i poczucie ja (poczucie osobistej tożsamości i siły) poczucie sensu i celu (przekonanie i zrozumienie, że własne życie ma znaczenie).
Opisywana giętkość, zdolność do samo naprawiania jest właściwością wrodzoną, duchową motywacją do rozwoju. Jest siłą znajdującą się wewnątrz każdego człowieka.
W Polsce od 2005 roku w niektórych przedszkolach stosowany jest już program “Przyjaciele Zippiego”, działającego w ramach międzynarodowego program Partnership for Children, który kształtuje i rozwija umiejętności psychospołeczne u dzieci 6-9 letnich o różnym poziomie umiejętności. Uczy dzieci jak radzić sobie z codziennymi problemami, jak określać uczucia, jak o nich rozmawiać oraz jak najlepiej dobierać sposoby radzenia sobie. Program zachęca również dzieci do pomagania innym ludziom w ich problemach.
Jedną z ważnych cech programu jest to, że był tworzony jako program uniwersalny który koncentruje się na pomocy dzieciom doświadczającym konkretnych problemów lub trudności. Ten program może pomóc wszystkim dzieciom. Zamiast zajmować się problemami osobistymi, promuje zdrowie emocjonalne.
Program Przyjaciele Zippiego nie mówi dzieciom, co robić, ani nie mówi: “To rozwiązanie jest dobre a tamto złe”. Natomiast zachęca dzieci do analizowania i zastanawiania się nad sobą.
Program nie koncentruje się wyłącznie na pomaganiu dzieciom jak radzić sobie z ich problemami, ale pokazuje, jak ważne jest rozmawianie z innymi, kiedy odczuwamy smutek lub złość, jak również jak ważne jest słuchanie innych, kiedy odczuwają smutek lub złość. Program afirmuje dziecięce zdolności zarówno w zakresie udzielania pomocy, jak i korzystania z udzielanego wsparcia.
Program składa się z sześciu części:
Każda część zawiera odrębne opowiadanie. Opowiadania prezentują bohaterów w okolicznościach dobrze znanych małym dzieciom takich jak: przyjaźnienie się, zdobywanie i tracenie przyjaciół, prześladowanie, radzenie sobie ze zmianą i stratą. Każde opowiadanie jest zilustrowane przy pomocy zestawu barwnych obrazków i uzupełnione zadaniami takimi jak rysowanie, dramy, zabawy integracyjne.
Program uczy dzieci:
———————————————————————————————————-
comments (2)
kejt
February 28, 2016anca
February 29, 2016